Superlunch bij Sandwich Corner

Die beroemde grillworst willen we natuurlijk heel graag eens zelf proberen. Op een vrije woensdagmiddag fiets ik daarom met twee hongerige kleuters over het bruggetje bij het Maritiem Museum naar de Sandwich Corner, nummer één volgens Iens. Het regent en we hebben alle drie vreselijke trek. ‘Daar is het, bij dat grote bord met al die lekkere broodjes erop. Ga maar naar binnen, de deur staat al open.’ Terwijl ik mijn fiets op slot doe, rennen Julia en vriendin Minke de Sandwich Corner binnen, waar Wim Bloemink vanachter de toonbank meteen gezellig tegen ze begint te babbelen. ‘Dag dames, jullie zijn óf te laat óf te vroeg. Willen jullie nog even op je moeder wachten? Of zal ik meteen jullie bestelling opnemen? Wat willen jullie eten? Je mag kiezen wat je wil.’

Pikante pulled chicken

Even later staan we met z’n drieën te turen in de vitrine. Daar ligt een heleboel lekkers. Grote manden met allemaal verschillende broodjes. Gezond, knapperig en verantwoord bruin met pitjes enzo, maar gelukkig voor de dames ook lekkere zachte witte puntjes. ‘Al onze broodjes komen van de Rotterdamse bakker Van Ballogoie’, zegt Bloemink. ‘Elke dag komen ze die hier brengen. En samen met de bakker heb ik zelf ook wat broodjes bedacht. Die worden dus alleen hier bij ons verkocht.’ En dan laat ‘ie ons een grote geurende ciabatta ruiken, waar kaas al in is verwerkt. In de vitrine staan grote schalen met tonijnsalade, pikante pulled chicken én natuurlijk de beroemde grillworst. ‘Allemaal zelf gemaakt hier op de Glashaven’, vertelt Bloemink trots.

Door en door oud

De andere kant van de vitrine is gevuld met verschillende soorten kaas. Boerenkaas, brie, Leerdammer, komijnekaas en Old Alkmaar. ‘Eigenlijk zouden we Old Rotterdam moeten verkopen’, verontschuldigt Bloemink zich. ‘Maar die kaas is oud gemáákt en dat proef je. In plaats daarvan verkopen we Old Alkmaar, een geweldige kaas die jaren heeft gerijpt en dus door en door oud is.’ Een kenner dus. Van huis uit is Bloemink overigens slijter, vertelt hij tussen neus en lippen door. Dat verklaart waarschijnlijk zijn enorme klantvriendelijkheid en gezellig babbel. Ook de meisjes vinden hem meteen ‘heel grappig’. Zelfs als hij een broodje met chocoladepasta afraadt. ‘Want’, zo zegt hij semi-streng, maar wel met een grote smile op zijn gezicht, ‘dat krijg je thuis iedere dag. Kies nou eens iets bijzonders.’ En dat doen ze. Een wit broodje - want dat krijgen ze thuis meestal niet - met Kwekkeboom kroket voor Minke en een met ham en jonge kaas voor Julia.

IJsselmeer broodje

Zelf kies ik een broodje uit de ‘specials’. Daar zitten een paar heel lekkere tussen. Met zachte geitenkaas, honing, notencrumble en gemengde sla bijvoorbeeld. Een broodje met pikante kip, spekjes en een zeer pikante saus, wederom uit eigen keuken. Of eentje met vitello tonato met zelfgemaakte tonijnmayonaise en gebakken uitjes. Ik kies voor het IJsselmeer broodje met gerookte zalm, krabsalade en ei.

Vaste stamgasten

Even later zitten we met z’n drieën achter onze verse jus en chocomel aan de bar - want daar willen de vriendinnen het liefst zitten. Dat is stoer. Daar komen de broodjes, die door Bloemink hoogstpersoonlijk in elkaar zijn gezet. Zeker tien minuten lang zijn we stil en zitten we te genieten. Alles gaat op. Ook mijn IJsselmeer special, die eigenlijk een tikje te groot is, maar o zo lekker. De Sandwich Corner loopt inmiddels aardig vol. ‘Rond lunchtijd is het hier het drukst’, zegt Bloemink. ‘Veel mensen van bedrijven uit de buurt, studenten van de hogeschool, een paar buurtbewoners en onze vaste stamgasten, want daar hebben we er inmiddels ook heel wat van.’ En dat begrijpen we wel. Misschien worden wij hier ook wel stamgast.

Nog één om het af te leren

Als we klaar zijn, is er nog een heel klein plekje over voor de grillworst. Die is inmiddels beroemd. Wekelijks komen er vaste klanten die speciaal voor de grillworst van Wim een bezoek aan de Sandwich Corner komen brengen. Wij zijn natuurlijk ook razend nieuwsgierig. ‘Ik heb er een met kaas en een zonder kaas, en allebei in de pittige en normale variant’, licht hij toe. Ik ga voor de pittige en de dames houden het bij de milde worst, allemaal met kaas. En hij is inderdaad heerlijk. Na een plakje willen we er nog een, en dan weer eentje, en nog een om het af te leren. Sterker nog, we kopen twee worsten voor thuis, van beide varianten een.